පුදන කොටම මම කිව්වනෙ, මගේ බ්ලොග් එක ලියනවට වඩා අනිත් අයගේ බ්ලොග් වල කරක් ගහන එකට මම කැමතියි කියලා. මේ වෙනකොට මම රැකියාව කරන තැනින් පැය දෙකක් මට වෙන්කරල දීලා තියෙන්නේ බ්ලොග් කියවන්නයි, කොමෙන්ට් කරන්නයි. අඹ ගහ යට සින්ඩියෙන් තමයි මම බ්ලොග් වලට යන්නෙ එන්නේ... ඉතින් කාට හරි මං ලව්වා බ්ලොග් එකක් කියවගන්න ඕනෙ නං එතනට තමයි දාන්න ඕනේ... මේ වෙනකොට මම නොවරදවා යන බ්ලොග් කීපයක් තියනවා... එව්වා මම නම් කොරන්න යන්නේ නෑ, මොකද කොහෙද යන හාල් කෑල්ලක් ඇවිත් මෙහෙම කියනකොට ඒක ඒ බ්ලොග් ලියන පිරිසට අගෞරවයක් වෙන්න පුළුවන් නිසා. හරියට නිකං රෝසි ලෝක විවාහක රූ රැජින වෙලා ආවට පස්සේ ගමේ අවුරුදු කුමාරි තරඟෙන් දිනුවා කියන්නා වගේ.
හැබැයි එකෙක්ගේ නම නම් කියන්නම වෙනවා... මාරයා කියන එකාගේ යන්තමින් පේන මූණ මම මතක තියාගෙන ඉන්නේ මගදි දැක්කොත් අල්ලගෙන නෙලන්න. ඌ කොමෙන්ට් වලට තන්කුයි කියන්නේවත් නැහැ... එහෙම බැහැනේ නේද මං අහන්නේ. ඌ ලියන්නයි, අපි කියවන්නයි, යකෝ ඌටම ගිය ලෝකෙ එහෙනං.... ඌට තේරෙන්නෙ නැද්ද මන්දා දාන හැම කොමෙන්ට් එකකටම අඩුම ගානේ තන්කුයි කිව්වහම උගේ කොමෙන්ට් ගාණ දෙගුණ වෙනවා කියලා... සමහර විට අපි වගේ නවක හාල් කෑලි ඔලට ඕක වැදගත් උනාට මාරයා වගේ ප්රවීන උන්ට ඕවයෙ ගාණක් නැතුවැති.... හරියට ඔය.. ප්රසංග වලට යන්නේ නැති ප්රබුද්ධ ගායක ගායිකාවෝ ඉන්නේ...
පහුගිය දවස් වල මම ඔය බ්ලොග් අයියලගේ අක්කලගේ පරණ පෝස්ට් පොඩ්ඩක් එහෙන් මෙහෙන් ඉස්ටඩි කොලා... මොකද අපි වගේ රටේ අනාගතය බාරගන්න ඉන්න තරුණ පිරිස ප්රවීනයන්ගෙන් ඉගෙන ගන්න එපායැ. හප්පා, මේ කපේදි නිම කොරන්න බැරි වියායාමයක් ඒක... ඒ මදිවට හැම එකකින්ම තව පෝස්ට් වලට ලින්ක්, මාතලන්ගේ 18+ පෝස්ට් එකකින් පටන්ගත්තහම, නවතින්නේ සූටි නංගි කෙනෙක් කඳුලු වක්කර වක්කර ලිව්ව පෝස්ට් එකකින්... එතනින් නවතින්නේ වෙන ලින්ක් නැතුවට නෙමෙයි මටත් ඇඬිලා, නෝනා ඇවිත් මට කතන්දරයක් කියලා ඇඳට එක්කන් යන නිසා.
ලංකාවෙ උසස් අධ්යාපනේට 6% හම්බවෙච්ච දවසක, විශ්වවිද්යාල වල විෂයක් පටන් ගන්න ඕනේ බ්ලොග් ගැන අධ්යයනය කරන්න... ඒ තරම් දැනුං කන්දරාවක්, අත්දැකීම් කන්දරාවක් බ්ලොග් ඇතුලේ තියෙන්නේ... කොමෙන්ට් අධ්යයනය කරන එක වෙනම විෂයක් විදියට... මේ හේතුව නිසාවත් සියලුම බ්ලොග්කරුවන්ගේ සහාය මේ අරගලයට ලැබෙන්න ඕනේ... හුටා.... අරගලය දැන් ඉවරයිලු, උණු උණු නිව්ස් එක ආච්චීගෙන්. ලංකාවේ මෑත කාලෙදි ඇති වූ වැදගත්ම සමාජ අරගලය කියලා කියන්නලු... වෙන කවුද ආච්චිම තමයි.
බ්ලොග් එකක් අයිති බ්ලොග්කරුවෙක් විදිහට, මට දැන් ගමේ ලා පිළිගැනීමක් තියනවා කියලා කියන්නේ නිහතමානීව... නිහතමානීකම දන්නෙ නැත්නම් රටපුරාම තියෙන මහින්ද මහත්තයගේ පෝස්ටර් බලලා ඉගෙනගන්න... ඉතින් මම උදේට එක එක්කෙනාට කඩේ යනකොට, හම්බවෙන උදවිය මෙහෙම කියනවා...
"මල්ලියේ.. ලියහංකෝ අපේ ෆොන්සේකා මහත්තයා ගැන"
"කොලුවෝ, ලියාපංකෝ බුද්ධාගම ගැන"
"තිසර මල්ලී, අනේ ලියන්නකෝ හොලිවුඩ් නළුවෝ ගැන, ඔයත් ටිකක් අර මැරිච්ච මයිකල් ක්ලාක් ඩන්කන් වගේ"
"අයියේ, ඔයා ලියන්න 'ආදරයේ විරහ වේදනාව නොහොත් පූජාගේ ගේ කෲර අත්හැරයාම' කියලා ලිපියක්, මම දෙන්නම් විස්තර"
"යකෝ, ලියපංකෝ කවියක් දෙකක්"
"තිසර අයියේ... ඉහි ඉහි, අ.. අනේ... ඉහි ඉහි.. මගේ කඳුලු වලට... ඉහි ඉහි...හූ හූ.. නැද්ද ඔයාගේ බ්ලොග් එකේවත් ඉඩක්... ඉහි හූ හූ... "
"හු**, තොගේ පාණ්ඩිත්ය එක එකාට පෙන්නන්න යන්නේ නැතුව, වරෙන් වෙලා තියන වෙලාවක සෙට් වෙන්න"
"තිසා... ලස්සන සින්දුවක් ගැන ලියන්නකෝ... අර 'හිමි නැති පෙමකට' වගේ"
මම ඔය හැමෝටම හිනාවෙලා මොනවා හරි හිත හැදෙන්න කියලා මාරු වෙනවා. හැබැයි සමහර වෙලාවට නම් මම තදින් ඉන්නවා, මටත් කියලා ප්රතිපත්තියක්, වෘත්තීමය ගරුත්වයක් කියලා එකක් තියනවනේ. ඉතිං බ්ලොග්කරුවෙක් වීම නිසා මට පැවරෙන සමාජ වගකීම බ්ලොග්කරුවන් වෙන ඕගොල්ලන්ට අමුතුවෙන් කියන්න ඕනයැ... හැමෝම ඉෂ්ඨ කොරන්නේ ඒ සමාජ වගකීම නොවැ...
ඉතිං අතිමහත් වූ මාගේ සහෝදර බ්ලොග්කරුවෙනි, මම මෙසේ කියමි.... මම ලියමි... තොපලාගේ බ්ලොග් වලට පැමිණ ලියමි... නිරතුරු ලියමි... හම යන තුරු ලියමි... ඉඳහිට මාගේ බ්ලොගයේද මොනවා හෝ ලියමි.